GENERATIE NU : Identiteit is meer dan Work-Life Balance

Relax, het is maar werk
Eind september vertelde Professor Mark Elchardus in De Standaard – hij herhaalde het even later in het Radio 1-programma Hautekiet – dat managementboeken die ervan uitgaan dat jonge werknemers geïnteresseerd zijn in ‘jobhoppen’ onzin schrijven. De meeste jonge werknemers willen graag binnen hetzelfde bedrijf blijven werken. Liefst heel lang. In de krant De Morgen loopt een reeks over de Generatie NU. Het eerste artikel had als titel ‘Relax, het is maar werk’. Die Generatie NU zijn de twintigers van vandaag. Ze zijn geboren na 1980 en voor 1995, en ze worden de Millennials genoemd. Ze maken 40% uit van de totale wereldbevolking. Ze zijn dus met veel en ze willen maar één ding : gelukkig zijn. Een dure wagen hoeft niet, een huis kopen is geen must, als het enigszins kan, kiezen ze voor een minder loon en meer vrije tijd.

Millennials zagen hoe het niet moet
De Morgen peilde bij 1000 twintigers naar hun ambitie in het leven. De meesten willen een gezin en een leven zonder stress. De Millennials hebben in hun kindertijd gezien hoe hun vaders en moeders keihard werkten voor promotie, geld, een huis, een chique auto voor de deur. Ze hebben ook gezien wat dat met hun ouders deed,  die hardwerkende mannen en vrouwen leden onder de stress en hadden amper tijd voor hen, de kinderen van toen die nu twintigers zijn. Diezelfde ouders hebben hun kinderen nochtans met zachtheid opgevoed. Als een coach, niet als strenge vaders en moeders. De Millennials hebben van hun ouders meegekregen dat hun mening, idee of stijl evenveel waard is als die van een ander. Ik interpreteer dat de Millennial dus een zelfbewust individu is. Al lees ik in het artikel ook dat twintigers nog steeds hun ouders consulteren bij het nemen van belangrijke beslissingen, zelfs als ze al lang op eigen benen staan. De Generatie NU verwacht ook een en ander van de werkgever. Twintigers willen flexibele werkuren, voldoende uitdaging, werken in teamverband, en in groep zijn ze mondig en kritisch. De strenge manager maakt geen kans, Millennials verwachten inspirerende leiders. We hebben dus te maken met een zelfbewuste generatie die een evenwicht zoekt tussen werk en vrije tijd, sterker nog, er resoluut voor kiest. De generaties daarvoor droomden van dat evenwicht, de Millennials gaan er formeel voor.

Visie en realiteitszin van de Generatie NU
Het artikel is een boeiend stuk over de visie op het persoonlijke en professionele leven van de Generatie NU. Ik miste bij het lezen of al dat willen – en de visie op leven en werk – ook realiteit blijft als het gezin is gesticht en er kinderen zijn. Ik dacht namelijk heel even dat we in moeilijke tijden leefden, met financiële beperkingen, met te weinig jobs. Dit terzijde gelaten, juich ik de keuzes van de Generatie NU toe, dat het materiële minder belangrijk wordt lijkt een verstandige en bevrijdende gedachte. Dat gezinnen meer tijd met elkaar willen spenderen ook. Een democratisch werkproces, een sfeer van gelijkheid op de werkvloer, het uiten van meningen op het werk, wie kan ertegen zijn. Liggen er geen honderden boeken op de schappen over inspirerend leiderschap ?  Dan maar beter ervoor kiezen om dat inspirerende leiderschap af te dwingen, te concretiseren. Ultiem gaat het de Generatie NU om de vrijheid om te beslissen over leven en werk. Toch dacht ik heel even dat er dagelijks vele twintigers de trein opstappen om een job te doen waarin hun mening niet wordt gevraagd, zij het een job die om vijf uur in de namiddag een avond en nacht ophoudt te bestaan, in ruil voor vrije tijd. Als de trein tenminste niet te laat komt. De vrije tijd is vrijheid, de job is ‘relax, het is maar werk’. Ik dacht ook heel even dat de meeste jobs niet zo flexibel zijn, vaak moeten de dingen gedaan worden omdat ze gedaan moeten worden. Ik dacht het allemaal, ik kan mij vergissen.

Identiteit en ondernemerschap van de toekomst
Het is mijn vermoeden dat de Millennials goed hebben nagedacht over wat ze willen en niet willen, dat ze zelfbewust hebben gedefinieerd wat ze aanvaarden en wat niet. Ik omarm hun keuzes maar nergens vind ik terug dat zij een taak willen opnemen die uitgaat van wie ze werkelijk zijn, van hun unieke talenten. Een taak die de maatschappij een dienst bewijst, een dienstvaardige opdracht die hen als gegoten zit, een werk waarin het gevoel van vrijheid aanwezig blijft, zonder dat er noodzakelijk moet worden gezocht naar vrije tijd die de beperkingen die het werk hen oplegt compenseert. De jeugdige kracht waarmee deze uitgestelde volwassenen – want zo worden de Millennials ook genoemd – opkomen voor hun verlangens, bewonder ik. Ik hoop dat ze met dezelfde jeugdige kracht aan introspectie doen en inhoud geven aan een job die uit meer dan alleen maar gevarieerde uitdagingen bestaat. Ik roep hen op om te zoeken naar hun ‘NV ik’, naar het ondernemende talent dat elk individu in zich draagt. Als de Generatie NU ook NU de verantwoordelijkheid neemt voor een ondernemende generatie die het talent van elk individu alle kansen geeft, waardoor een krachtige maatschappij ontstaat, alleen dan voorkomt de Generatie NU dat haar visie en verlangens niet eroderen tot een discrepantie tussen leven en werk. Ik dacht namelijk heel even dat leven ook werken was. Relax, ik dacht het maar.