DE BEELDEN VAN DE ONDERNEMER

Beelden

Het is een zonnige nazomerdag op een terras in Antwerpen. Ik kijk naar het MAS en bedenk dat dit bijzondere gebouw ooit is bedacht, ooit is begonnen bij een droom van ondernemende mensen, een droom die uitmondde in een idee. Een idee dat concreet werd gemaakt door heldere geesten en vakkundige handen. Terwijl ik dit denk, herinner ik mij de ontmoeting met een ervaren filmregisseur die als een jong veulen genoot van de première van zijn film. De verwondering, het genot van het afgewerkte resultaat, ik vraag mij af of ondernemers nog voldoende de tijd nemen om te genieten van wat ze in de wereld zetten.

De tijd nemen voor ambacht

U kent de verwondering wel. De mosselkweker die de geoogste mosselen in zijn karbonkels van handen legt en u met verwachtingsvolle ogen fier vertelt over zijn eigen kweek. U kan wellicht ook het nostalgische gevoel oproepen dat u overvalt wanneer u een bord eenvoudig maar lekker eten voorgeschoteld krijgt dat u doet denken aan grootmoeders tijd. Of u stapt een kerk binnen en kijkt naar het majestueuze orgel en vraagt zich af hoe ze zo iets voor mekaar hebben gekregen in die tijd. Onmiddellijk daarna stelt u zich dezelfde vraag over de hoge toren die zichzelf draagt tot in de eeuwigheid. In tijden van drukte rijdt u over een brug, in tijden van rust kijkt u naar die brug en ziet u hoe ze honderden meters overspant. Het zijn mensen die dit hebben gemaakt met oog voor esthetiek. Nemen we nog de tijd om te kijken en te beseffen dat ambacht een ingesteldheid is, gericht op de schoonheid ?

Het genot van de esthetiek

Als u dit leest, zijn er maar twee interpretaties mogelijk : u vindt de blik op de schoonheid van de ambacht getuigen van naïviteit of u heeft er voeling mee. Ik word al eens aangesproken op het naïeve genot van de esthetiek die ik in een hoek van mijn bestaan bewaar. Ze komt naar boven al ik een foto van Vanfleteren bekijk, als ik praat met de makreelroker, als ik beelden zie in documentaires van Kat Steppe, als ik het schilderij van Michaël Borremans in mij opneem. Ik heb hetzelfde gevoel als ik gepassioneerde mensen in alle eenvoud aan het werk zie, op straat of in een bedrijf waar ik een opdracht vervul. Ik bewonder de man of vrouw die het kind iets bijbrengt dat het nooit meer zal vergeten.

Wie zijn die naïevelingen

Ik kijk veel en ik zie ook de snellere consumptiemaatschappij zichzelf voorbij rennen zonder om te kijken. En terwijl dat gebeurt, fluister ik dat zij de naïevelingen zijn die zich laten bedwelmen door wat als normaal wordt beschouwd, zij zijn het die de vluchtelingen zijn in hun eigen wereld en zich daar geen vragen bij stellen. Ik richt mij tot de ondernemers in de hoop dat zij – los van alle besognes – met fierheid voor hun ambacht blijven staan en terecht genieten van wat zij in de wereld zetten, in eenvoud of met technisch vernuft. Ze mogen weten dat ik een van die mensen ben die hen eert.